Lieve, lieve, lieve patiënten,
Het lukt me even niet meer. Het gedoe is me even te veel geworden en ik moet even aan mezelf
werken voordat ik weer aan de slag kan. Er is in de afgelopen jaren zoveel veranderd aan mijn
beroep en ik ben inmiddels zoveel tijd kwijt aan organiseren, protocolleren, overzien en
strijden dat er te weinig energie overbleef voor wat ik echt leuk vind: zorg leveren aan u, de
patiënt. De balans raakte zoek en ik raakte moe en onrustig. Overspannen. Opboksen tegen het
gedoe ‘rond’ de patiëntenzorg heeft me leeg en slap gemaakt. Ik slaap er niet meer van en het
lukt me niet meer om mijn batterij op te laden. Ik laat alles te veel aan mijn hart komen en kan
het allemaal niet meer loslaten. Daar moet ik aan werken.
De komende tijd hebben heel lieve collega’s zich opgeworpen om me te helpen en voor me in te
vallen in de praktijk die uiteraard gewoon door blijft draaien. Mijn geweldig goede personeel en
de invallende dokters zijn mijn redding. Wees lief voor hen. Ondertussen ga ik tot rust komen en
nadenken over manieren om wel betrokken te zijn, maar ook energie te houden om op de been te
blijven. Maak u geen zorgen, ik blijf niet weg. U bent mijn lust en mijn leven. En zodra ik weer
gezond ben, probeer ik u ook weer gezond te houden.
Groetjes,
Joost